Dzieci z Bulerlbyn

Merenwen Culnàmo

Ja Dzieci z Bulerbyn czytałam w bodajże III klasie i myślałam, że to podrę i wyrzucę do kosza. Strasznie się przy tym męczyłam i mi ta książka się nie podobała.

Subject16

Czytałem tą książkę aż 3 razy!
Dlatego, że mi prąd wypierniczyło. Very Happy

dustfinger

Do tej książki mam bardzo duży sentyment. To jedna z moich ulubionych lektur i często do niej wracam.

gosik1997

Ja ją miałam jako lekturę w chyba 3 klasie. Ładnie się ją czytało, ponieważ nie było żadnych trudnych wyrazów. Polecam

xThauron

Ja ją czytałem także w trzeciej klasie. Bardzo fajna książka z dzieciństwa.

marekmafia2

Bardzo fajnna lektura czytałem w trzeciej klasie polecam!

James18

A ja lubię tę książkę. Niektóre przygody bardzo ciekawe, jeszcze wszystko opisane narracją pierwszoosobową za co +.

Carmen

Ja to miałam za lekture w drugiej albo trzeciej klasie. Z tego co pamiętam to chyba mi się podobało. Ale wolę czytać wybrane przez siebie książki a nie lektury :/

Irindia

Czytałam ją jako lekturę, chyba w trzeciej klasie. Z tego co pamiętam podobała mi się i prawdopodobnie była jedną z pierwszych grubszych książek, które przeczytałam.

Yvette

Również czytałam. I to była jedna z pierwszych, które będę dobrze wspominać. Bardzo mi się spodobała.

Ghador

Eee, czytałem. Ale takie tam było. Bez rewelacji...

LadyPauline26

Już raz się w tym temacie wypowiedziałam, ale to było dawno i tylko wspominałam coś przeczytanego dość dawno, a teraz wróciłam do "Dzieci z Bullerbyn" z własnej woli i wszystko sobie przypomniałam. Co prawda dziwnie mi było to czytać, mając 20 lat i wiedząc, jak bardzo nie pasuję do kategorii wiekowej, ale trudno... To wynikało z sentymentu.

Z tego co widzę, dla większości osób to jest po prostu książka z dzieciństwa albo szkolna lektura, ale ja mam w związku z nią strasznie dużo wspomnień i chciałam jeszcze raz do niej wrócić. To była - jak już kiedyś powiedziałam - pierwsza grubsza powieść (?), którą przeczytałam całkiem sama... i owszem, nadal pamiętam ten dzień, w którym siedziałam na drabinie i udało mi się przebrnąć przez pierwszą stronę i dumna jak nie wiem poleciałam się tym pochwalić mamie. Więc to dla mnie z paru powodów ważna książka.
A podczas tego czytania dotarło do mnie po raz pierwszy, jak dziecinnie to jest w gruncie rzeczy napisane. Oczywiście dawniej nie mogłam tego zauważyć, ale teraz to jest naprawdę uderzające. No i poniekąd podziwiam autorkę za to, jak to sobie wymyśliła, bo sposób opowiadania Lisy jest praktycznie identyczny jak moje własne pamiętniki tworzone w wieku 7-10 lat. Nie umiem tego sprecyzować, ale jest coś takiego w relacjonowaniu wydarzeń u dzieci, co się jej udało uchwycić... pomijając oczywiście, że ja miałam dużo mniej bogate słownictwo i robiłam masę błędów, czego tutaj trzeba było jednak uniknąć.

Nie planuję nic tutaj oceniać ani pisać, czy polecam. Po prostu zdziwił mnie - mimo że to było oczywiste - zupełnie inny odbiór tej książki teraz, jeśli go porównać do tego sprzed ponad dziesięciu lat. Nie wiem, czy mogę mówić, że "Dzieci z Bullerbyn" straciły dla mnie swój urok... bo chyba nie. Ale już widzę, że nie ma szans, żebym to przeczytała w taki sam sposób jak kiedyś. Co w sumie mnie nie smuci... ale wywołuje taki przyjemnie melancholijny nastrój :3.

Nimrodel

Nie wiem, dlaczego jeszcze się nie wypowiedziałam w tym temacie, w każdym razie nadrabiam teraz: uwielbiam tę książkę! Czytałam kilka razy, swego czasu była moją ulubioną. Smile

Bardzo mi się podoba ten dziecinny styl opowieści, wszystko jest dzięki niemu takie ciepłe, kwintesencja dzieciństwa. Wink

Z innych książek Lindgren lubię jeszcze Ronję, córkę zbójnika. Ale do Dzieci z Bullerbyn mam największy sentyment. Smile

Lisica

Ja słuchałam audiobooka chyba 100 razy

.
Fajne są, ale mi się już znudziły

.