Ruiny Gorlanu - ulubione momenty

Skorpion

Króliki są wspaniałe(scena z nimi).A tak ogólnie w pierwszej części jest dużo ciekawych(śmiesznych) dialogów między Haltem i Willem...

Kemadus

Ja tam nie mam ulubionego fragmentu, chyba że można tak określić całą książkę?

tomekan8

Według mnie wszystkie fragmenty są najlepsze Smile

MrDace

Mój ulubiony fragment to jak Will zabija kalkara

Arwen12

"Twarz starca ożywiła się, to imię najwyraźniej nie było mu obce.
-Od Halta? - spytał. - Ale nie od zwiadowcy Halta?
-Owszem - odparł Halt znużonym głosem. - Od zwiadowcy Halta.
[...]
-Właśnie od niego. - powiedział Halt niebezpiecznie niskim głosem. Solny Piotr rozejrzał się wokół.
-No dobrze. - stwierdził. - A gdzie on jest?"

No i ogólnie całe spotkanie z tym dziadkiem.

mikolajp

Zgadzam się z Kemadusem, ja też nie mam ulubionego fragmentu. Ja lubię całą książkę.

Zdania zaczynamy wielką literą, a kończymy kropką. Przecinki też ważna rzecz.

A.

zw96

Mnie najbardziej podobały się opisy pierwszego dnia szkolenia Willa.

"Odnoszę dziwne wrażenie, że kuchnia cierpi na brak drewna opałowego"- geniusz!

Drinien

No, to było świetne!

kondrad16

Tak! Ja myślałem, że tak będzie wyglądać nauka Willa przez jakiś czas. Smile

perzu

Mnie najbardziej podobała się cała walka z Kalkarami (łącznie z opisem zmagań Halta), opis mistrza Chubba i fragmenty o których mówią zw96 i 6frans6.

Fallandir

Tak, pierwszy dzień szkolenia to bardzo dobry fragment, ale jeszcze zapoznanie się Willa z Wyrwijem i ich późniejsze przywiązanie do siebie mi się podobało.

G.

Severian

Mi podobało się jak, buło polowanie na odyńca, rozprawa z prześladowcami Horace'a oraz jak sir Rodney odkrył talent chłopaka do szermierki.

Sebassutian

Mój ulubiony fragment był już tu chyba wymieniany, a jest to moment, w którym ważą się losy Willa, czyli wchodzenie po wieży i zabranie kartki, a wszystko to widziane przez Halta. Fajny fragment to także ten, w którym Will zabija bestię, która płonie ogniem.

P.

Halt`

Mój ulubiony fragment to cały rozdział 32, a w szczególności końcówka : Nieco na uboczu, owinięty zielonoszarym płaszczem, z twarzą na pół przysłoniętą kapturem stał Halt.I uśmiechał się. Smile

Lavelay

Tu jeszcze niewspomniany fragment:

"...-A wiesz, co naprawdę się liczy?
Will potrząsnął głową.
- Teraz liczy się kolacja! - oznajmił mężczyzna."

To jeszcze nawet:
" - Jesteś przeziębiony chłopcze? - spytał zwiadowca, nie patrząc w jego stronę.
- E... nie, panie.
- Czemu więc kaszlesz? - zainteresował się Halt, odwracając się wreszcie ku niemu."

I większość tu już wymienionych. Walka z kalkarami, dzień wyboru(króliki^^) . A i tak cała książka jest boska.

G.

Simsia · Gość

Zgadzam się z osobą powyżej. Ruiny Gorlanu może i nie pękają od żartów, ale i tak są świetne.

G.

Doti

Zdecydowanie są fajne ,ale mogliby dac nieco więcej powodów do śmiania

Halt Skywalker

A dam trochę długawy fragment, ale z wg. mnie najzabawniejszą postacią- Solnym Piotrem ^^:
,,- Nie strzelajcie, dobry panie! Proszę, proszę, nie strzelajcie! To przecież tylko ja! Zarośla rozchyliły się, wyszedł z nich pospiesznym krokiem
wystraszony starzec o niechlujnym wyglądzie. Spieszył się tak bardzo,
że zaplątał się stopą w gałęzie i runął jak długi w śnieg. Dźwignął się
jednak czym prędzej, z rękami uniesionymi do góry i otwartymi
dłońmi, by pokazać, że nie jest uzbrojony. Zmierzając ku nim,
powtarzał bez przerwy:
- To tylko ja, panie! Nie ma po co strzelać, panie! To tylko ja, przysięgam, nikomu nic złego nie zrobię, a zwłaszcza takim, jak wy! Wyszedł na środek traktu, wpatrując się w trzymany przez Willa łuk i
lśniący, niepokojąco ostry grot strzały. Will przyjrzał mu się, a
następnie opuścił łuk. Starzec był chudy jak szczapa, odziany w
brudną i podartą sukmanę. Miał długie, niezdarne kończyny i ogólnie
był bardzo kościsty. Całości dopełniała przybrudzona siwa broda i
łysina na czubku głowy.
Starzec zatrzymał się parę metrów przed nimi i z nerwowym uśmiechem zapewnił raz jeszcze, zwracając się do obu zakapturzonych postaci:
- To tylko ja

Will uśmiechnął się mimo woli. Trudno było wy-obrazić sobie dokładniejsze przeciwieństwo wściekłego, groźnego odyńca.
- Skąd wiedziałeś, że tam jest? - spytał Halta półgłosem.
Zwiadowca machnął niedbale ręką.
- Dostrzegłem go parę minut temu. Z czasem nauczysz się wyczuwać,
kiedy ktoś na ciebie patrzy. Jak już wyczujesz, zaczynasz się za tym kimś rozglądać. Will pokręcił głową z podziwem. Halt posiadał niemal
nadprzyrodzoną umiejętność obserwacji. Nic dziwnego, że
mieszkańcy zamku czuli przed nim zabobonny lęk!
- No dobra - rzekł Halt surowo - czemu tak się skradałeś? Kto kazał ci nas szpiegować? Starzec nerwowo zatarł dłonie, spoglądając na przemian na Halta i ku
grotowi strzały, skierowanej teraz w dół, lecz wciąż założonej na
cięciwę łuku Willa.
- Gdzieżbym tam szpiegował, panie! Nie, skądże! Wcale nie
szpiegowałem. Usłyszałem tylko jakiś hałas i pomyślałem sobie, że to
ten wielki świniak tu wraca, to i żem się schował! A tymczasem to
panowie nadjeżdżali.
Halt ściągnął brwi.
- Wziąłeś mnie za dzika? - spytał. Wieśniak znów potrząsnął głową.
- Nie. Nie. Nie. Nie - powtórzył. - Gdzieżby, panie. Przynajmniej nie
kiedym was ujrzał! Ale wonczas przecie nie wiedziałem, kto zacz. Czy nie jacy zbóje. - Co tu robisz? - przesłuchiwał go dalej Halt. - Nie pochodzisz z tych stron, prawda? Wieśniak, który ze wszech miar pragnął go zadowolić, znów pokręcił głową. - Gdzie tam, panie. Przybyłem aż znad rzeki Willowtree! - oznajmił. -
Szedłem tropem tego świniaka, w nadziei, że trafi się ktoś, kto go
przerobi na bekon.
Halt nagle zainteresował się słowami nieznajomego. Przestał
wypytywać go żartobliwie surowym tonem, teraz jego głos brzmiał
rzeczowo i poważnie.
- A, to znaczy widziałeś dzika, tak? - spytał, a wieśniak znów zatarł
dłonie i rozejrzał się lękliwie wokół, jakby spodziewał się, że „świniak"
w każdej chwili może wyskoczyć zza drzew.
- A jakże, widziałem. I słyszałem. I nie chcę go więcej oglądać. Powiadam, panie, bestia, jakich mało! Halt zerknął w stronę śladów
- Mały nie jest, to pewne - mruknął. - Diabeł wcielony, panie! - ciągnął wieśniak. - Istny diabelski pomiot. Dla takiego rozszarpać człeka czy konia, to jak zjeść śniadanie! - Co w takim razie planowałeś? - spytał Halt, a potem dodał: - A tak przy okazji, jak się nazywasz?
Wieśniak skłonił się i uniósł dłoń do czoła w pozdrowieniu.
- Piotr, panie. Mówią na mnie Solny Piotr, tak mnie wołają, panie, bo
lubię sobie nieźle mięsko posolić. Słowo daję. - Nie wątpię - odparł Halt. - Ale pytałem cię, co zamierzałeś uczynić w sprawie tego dzika? Solny Piotr podrapał się po głowie, miał w tej chwili niezbyt mądrą minę. - Prawdę rzekłszy, nie wiem. Myślał żem sobie -znajdę jakiego
żołnierza albo rycerza czy wojownika, co mu da radę. Albo i
zwiadowcę - dodał po namyśle.
Will uśmiechnął się. Halt, który uprzednio przyklęknął, by przyjrzeć się śladom na śniegu, wstał. Otrzepał biały puch z kolana i podszedł do miejsca, gdzie stał Solny Piotr, przestępujący nerwowo z nogi na nogę. - Pewnie dzik spowodował niemałe zniszczenia? -spytał, a stary skwapliwie pokiwał głową.
- Ano, panie! Jakże by inaczej! Trzy psy ubił. Płoty pozwalał i szkód w polu narobił, a jakże. Mało co mojego zięcia nie ukatrupił, kiedy ten próbował go dopaść. Jakem mówił, panie, istny diabeł! Halt w zamyśleniu podrapał się po brodzie. - Hm - odezwał się. - Bez wątpienia powinniśmy coś w tej sprawie
zrobić. - Zerknął na słońce, które stało już nisko nad horyzontem po
zachodniej stronie nieba, a potem zwrócił się do Willa: - Ile zostało
nam jeszcze światła dziennego, Willu?
Will przyjrzał się położeniu słońca. Ostatnio Halt nie zaniedbywał
żadnej okazji, by nauczyć go czegoś nowego lub sprawdzić zdobytą już
wiedzę i posiadane umiejętności. Wiedział też dobrze, że oczekuje od
niego wyważonej i przemyślanej odpowiedzi. Raczej trafnej niż
pochopnej. - Trochę ponad godzinę? - zapytał. Ujrzał, jak brwi Halta ściągają się,
a czoło marszczy i poniewczasie przypomniał sobie, że zwiadowca
wyjątkowo nie cierpi, kiedy ktoś odpowiada mu pytaniem na pytanie.
- Chcesz wiedzieć, czy chcesz powiedzieć? - zirytował się jak zwykle w takich sytuacjach Halt. Niezadowolony z siebie, Will potrząsnął głową. - Nieco ponad godzinę - stwierdził teraz pewniejszym tonem, ku usatysfakcjonowaniu zwiadowcy. - Prawidłowo - pochwalił go. - Doskonale, Solny Piotrze, chcę, żebyś
zaniósł wiadomość do barona Aralda -rzekł, zwracając się do starego wieśniaka. - Barona Aralda? - powtórzył ten niespokojnie. Halt przybrał surowy wyraz twarzy. - Widzisz, co narobiłeś? - zwrócił się do Willa. -Przez ciebie i on zaczął odpowiadać pytaniami na pytania! - Przykro mi - mruknął Will, uśmiechając się mimo woli. Halt pokręcił karcąco głową i podjął przemowę do Solnego Piotra. - Tak jest, do barona Aralda. Jeśli pójdziesz jeszcze milę czy dwie tą drogą, ujrzysz jego zamek. Solny Piotr przysłonił oczy dłonią i spojrzał w dal, jakby już stąd mógł ujrzeć siedzibę wielmoży. - Zamek, powiadacie? - w jego głosie słychać było powątpiewanie. - Nigdy w życiu nie widziałem żadnego zamku! Halt westchnął, zaczynał się niecierpliwić. Roztrzepanie starego
gaduły, którego umysł nie był w stanie trzymać się właściwego tematu,
stawało się trudne do zniesienia.
- Tak jest, mówiłem o zamku. Podejdziesz do strażnika u bramy...
- A duży ten zamek? - spytał starzec.
- Zamek jest OGROMNY! - ryknął na niego Halt. Przerażony Solny
Piotr odskoczył do tyłu. Na jego obliczu malowała się uraza.
- Nie trzeba krzyczeć, młody panie - ofuknął go. -Przecie ja tylko pytałem, nic więcej. - Więc przestań pytać i bez przerwy mi przerywać -polecił zwiadowca. - Tracimy przez to tylko czas. Słuchasz mnie uważnie?
Solny Piotr skinął głową.
- Doskonale - mówił dalej Halt. - Podejdziesz więc do strażnika
stojącego u bramy i powiesz, że masz wieść dla barona Aralda i że przychodzisz od Halta.
Twarz starca ożywiła się, to imię wyraźnie nie było mu obce.
- Od Halta? - spytał. - Ale nie zwiadowcy Halta?
- Owszem - odparł Halt znużonym tonem. - Od zwiadowcy Halta.
- Tego samego, który poprowadził zbrojnych, by pokonali wargalów
Morgaratha? - dopytywał się Solny Piotr. - Właśnie od niego - potwierdził Halt niebezpiecznie niskim głosem. Solny Piotr rozejrzał się wokół.
- No dobrze - stwierdził. - A gdzie on jest?
- To ja jestem Halt! - zagrzmiał na niego zwiadowca, krzycząc mu
prosto w twarz. Stary wieśniak znów cofnął się o parę kroków. Szybko jednak doszedł do siebie i stanowczo pokręcił głową. - Nie, nie, nie - powiedział. - Nie możecie nim być, panie. Przecie zwiadowca Halt jest wzrostu dwóch mężczyzn i w barach taki sam szeroki. Toć to olbrzym, panie! Niepokonany, w boju nieustraszony, ot co. Nie może być, żebyście to wy nim byli, panie. Halt odwrócił się, starając opanować gniew. Will natomiast bawił się coraz lepiej. -Ja... jestem... Halt - wycedził zwiadowca z naciskiem, by Solny Piotr
nie miał ani cienia wątpliwości. -Kiedy byłem młodszy, byłem wyższy i
szerszy w barach. Teraz jednak się skurczyłem - patrzył groźnie
wieśniakowi prosto w oczy. - Zrozumiałeś?
- Skoro tak powiadacie... - Solny Piotr zawiesił głos. Wciąż nie wierzył
zwiadowcy, ale w jego oczach dostrzegł groźny błysk, dający do
zrozumienia, że dalszy spór mógłby się dla niego źle skończyć.
- Wyśmienicie - stwierdził Halt lodowatym tonem. -Otóż powiesz baronowi, że Halt i Will... Solny Piotr miał właśnie zadać następne pytanie, ale Halt położył mu dłoń na ustach, a drugą ręką wskazał chłopca, stojącego obok Wyrwija. - To jest Will. - Solny Piotr gorliwie skinął głową; dłoń zwiadowcy była
mocno zaciśnięta na jego twarzy, co skutecznie zapobiegło dalszym
pytaniom. – Powiedz mu, że Halt i Will są na tropie odyńca - ciągnął
zwiadowca. - Kiedy znajdziemy jego kryjówkę, powrócimy do zamku.
Tymczasem, niech baron zbierze swych ludzi i przygotuje się na łowy
jutro rano. Z wolna cofnął rękę, odejmując ją od ust wieśniaka.
- Zapamiętałeś wszystko? - spytał. Solny Piotr skwapliwie skinął głową. - W takim razie powtórz - nakazał mu Halt. - Iść do zamku, powiedzieć strażnikowi przy bramie, że jest
wiadomość od pana... Haka... dla barona. Powiedzieć, że jesteście,
panie... że Halt... i on... ten, Will... są na tropie odyńca i szukają jego
kryjówki. Powiedzieć, coby gotowali się jutro na łowy.
- Dobrze - stwierdził Halt. Skinął w stronę Willa i obaj wskoczyli na
siodła. Solny Piotr stał pośrodku drogi i spoglądał na nich. - No,
ruszaj! - zawołał Halt.
Wieśniak uszedł parę kroków, lecz gdy uznał, że dzieli ich już bezpieczna odległość, odwrócił się i zawołał do zwiadowcy o posępnym obliczu: - Wcale wam nie wierzę, panie, nic a nic! Nie ma tak, żeby człek się z wiekiem tyle skurczył!
Halt westchnął ciężko i skierował swojego konia w stronę lasu.''

Taa... Jedna, nic nie znacząca postać, a tyle radości Very Happy

!

shadow4412

Tak, to był dobry moment. A najbardziej słowa "Ja... jestem... Halt".

Ty najbardziej słowa. xD
G.

HaeL

Ja jestem Halt and this is sparta.

Nie chce mi się przepisywać fragmentu, ale te dotyczące nauczania Halta są tak skuteczne (wierząc książce), że powinni wprowadzić je do szkół jako przedmiot "Rzeczy praktyczne).

William

Hejka. Ja mam kilka ulubionych fragmentów. Przede wszystkim jak Will wspina sie po tę kartkę. Ten, kiedy Horacy rozprawił się z Aldą Jeremym i kimś tam jeszcze xP Fajna jest też zasadzka na Gilana i jedyna romantyczna scena. Pozdro.

Nie przytaczałem cytatów bo pewnie już były

***_-Gilan-_***

Mi najbardziej podobał się fragment jak Horace, Halt i Will rozgromili na polanie Aldę, Bryna i Jeromego. Oczywiście podobała mi się też jedyna romantyczna scena

oraz polowanie na odyńce. Starcie z kalkarami było niezłe ,a Zlot zwiadowców z humorem. Jak narazie najlepsza część (chociaż w sumie ja to nie mam nic do powiedzenia bo czytam dopiero "Ziemię skutą lodem")

Sateq

Zgadzam się z osobą powyżej wszystko to było zarąbiste. Smile

Mhm, ty się zgadzasz z osobą poniżej. xD
A i proszę nie używać takiego słownictwa jak 'zarąbiste'.
G.

G o s i a

Cała księżka była bardzo fajna.
Podobało mi się starcie z kalkarami, Ta piękna romantyczna i jedyna scena gdy Alyss pocałowała Willa. Oraz spotkanie Solnym Piotrem haha <3 czytałam 2 razy ten roździał bardzo mi się podobał.!

Oka

Książka była super Kwadratowy

Mam dużo momentów, które mi się podobają ale nie chce mi się ich pisać XD Najbardziej to co przedstawił/a Lavelay Smile