Co wam się podobało, a co nie, czyli wasze opinie

LadyPauline26

Pojedynek Alyss i Evanlyn? Serio? To było okropne Very Happy

Od razu mówię, wolę Alyss. Cassandry nigdy nie lubiłam, ale w tym dziesiątym tomie, wreszcie zaczęłam nabierać do niej sympatii, a one nagle zaczynają się kłócić i bić. Dziwny fragment i akurat jak o to chodzi, to uważam, że wina leżała po obu stronach. Tak dla kompromisu Very Happy

Evans

Mi szczególnie podobały się zwroty wzięte z języka japońskiego

.
Jestem fanką tego kraju, więc ta książka od razu mi przypadła do gustu

.

Will345

Fajna książka ale niektóre części były lepsze np.Bitwa o Skandię.
Według mnie była za bardzo przewidywalna,troszkę podobna do 4 części.(szkolenie wojowników znikąd..)
Za to niektórych rzeczy nic nie przebije Smile

Alyss&Evanlyn+teksty=bezcenne Razz

Kemishi

Odpowiadając komuś tam - nie, nie mogli ściągnąć sobie 30 Skandian. Nie zostawili ich na wyspie ot, tak sobie, coby sobie odpoczęli. Zostawili ich, bo Gundar bardzo niechętnie opuszczał swój statek nawet na krótki czas.
W Macindaw statek był rozwalony, więc niejako nie mieli wyboru, ale tutaj...

,,To określenie pełne wielkiego uszanowania" - było rozwalające

Podobnie Albert oraz bitwa na szable.

Nie podobało mi się, jak Alyss traktuje Evanlyn w tej łodzi - zachowywała się jakby to ona była księżniczką, i to rozpieszczoną. Była przy tym jakaś taka... mało Alyss.
Przy oświadczynach zaczęłam się zastanawiać, czy ona nie ma jakichś problemów natury psychicznej, skoro wszystko ją tak wkurza. Poza tym zostawiła biednego Willa w niepewności

Ogółem, słaba część - pierwsza połowa nudna jak nie wiem. W dodatku mało koni ;c Są lepsze książki - ta jest słaba :C Ratują ją tylko teksty bohaterów XD

Wilczy wicher

Mimo, że na początku trochę nudnawa później było ok.

Konik Zwiadowcy

kokosmx

BraveArcher

Książka bardzo ciekawa. Dobrze mi się ją czytało. Wiele rzeczy z tej książki przypadło mi do gustu. Długo by je wszystkie wymieniać ale w skrócie są to :
* motyw Shukina ( oddanego władcy człowieka )
* ogólnie wszystkie bitwy tam rozegrane
* ślub Horace z Evanlyn
* waleczność i oddanie Kikorich

... no i oczywiście to że Alyss i Evanlyn wreszcie się pogodziły.

Evanlyn

Dopiero ostatnio miałam czas zabrać się za nią...Naprawdę fantastyczna część, między innymi dlatego, że ukazuje tak wielką odmienność kultur, ale też dlatego, że pan Flanagan przeszedł sam siebie z ironicznymi bądź po prostu żartobliwymi tekstami... Very Happy

Nie mogę się doczekać, aby dorwać następną część. Wink

matik

Moim zdaniem "Cesarz Nichon - ja" jest najlepszą częścią serii (ogólnie części od 5 do 12 są zdecydowanie lepiej napisane niż pierwsze cztery).
W odróżnieniu od części drugiej (która zresztą według mnie jest najgorsza) tutaj podróż była ciekawa i nie tak monotonna jak tam. Poza tym podobał mi się sposób rządzenia Shigeru oraz jego relacje z Horacem. Świetna fabuła i morał - "Wiara czyni cuda". Dużo śmiesznych momentów i wartkiej akcji. Książka wciągnęła mnie praktycznie od pierwszej strony. Według mnie tutaj pan Flanagan dochodzi do szczytu swoich zdolności, bo ta część zdecydowanie wybija się ponad inne. (Najbliżej niej jest według mnie "Oblężenie Macindaw".) Ogólnie: ciekawe postaci, fascynująca kultura, żwawa akcja, oryginalna, niepowtarzalna i nieprzewidywalna (w dobrą stronę) fabuła. Ocena: 100/100 (albo jak kto woli: 10/10).

mentor siwobrody

Halt to stary dziadek.
No taka prawda.

Vnut

Zaręczyny Horace'a i Cassandry były raczej oczywiste, ale walka Kikorich z senshi to naprawdę dobrze napisany kawałek.

LadyPauline26

Pierwszy raz przeczytałam ten tom w 2012 i bardzo dobrze pamiętam tamten dzień, bo były wakacje i miałam praktycznie całą dobę na siedzenie przy książce. Więc czytałam i jednocześnie pilnowałam swojej najukochańszej świnki morskiej odpoczywającej po operacji na słońcu. Wtedy poszło mi bardzo szybko - praktycznie cały tom pochłonęłam w te kilka godzin, prawie nie odrywając się od tekstu.

Za drugim razem (w sierpniu tego roku) poszło już trochę wolniej, ale tempo i tak miałam niesamowite - szczególnie że myśli mocno zajmowały mi wyrzuty sumienia z powodu odkładanej nauki na egzamin. Więc... czegokolwiek złego na temat tej książki nie powiem, prawda jest taka, że ciężko było mi ją odłożyć i potrafiła mnie zaskoczyć, mimo że już kiedyś poznałam fabułę.
I właśnie do fabuły mam wyjątkowo mało zastrzeżeń w porównaniu z poprzednimi częściami. Nadal widzę wiele naciąganych rozwiązań, wygodnych skrótów i wątków, które trzeba traktować z przymrużeniem oka, ale to nie wpływa wcale tak bardzo na moją ocenę. Jestem w stanie przetrawić te drobne mankamenty, bo "Cesarz..." jest po prostu świetnie napisany i nawet mniej wciągające wydarzenia są przedstawione w taki sposób, że ma się ochotę czytać dalej. (Chociażby motyw szukania twierdzy i fakt, że okazała się skleconą z desek wioską pomiędzy górami. Jeden z lepszych momentów dla mnie.)

A przechodząc do konkretów...
Zacznę od zalet i jedną z ważniejszych jest dla mnie to, że dzięki tej części w końcu przekonałam się do Evanlyn. Oczywiście nie jest to bynajmniej moja ulubiona bohaterka i wciąż mam jej wiele do zarzucenia, ale wreszcie pokazała tutaj trochę inną twarz i nie mam ochoty walnąć jej za każdym razem, kiedy w ogóle się odzywa. Spory wpływ na jej przemianę miała pewnie postawa Alyss, która akurat w tej książce potrafiła mnie naprawdę zdenerwować. Rozumiem do pewnego stopnia jej zachowanie, ale to nie znaczy, że je akceptuję i fakt, że to Evanlyn chciała w końcu wyciągnąć do niej rękę na zgodę, bardzo poprawił jej obraz w moich oczach.
Poza tym zaręczyny Horacego i Cassandry też przypadły mi do gustu. Może sama ich forma nie zrobiła na mnie aż takiego wrażenia (w sumie nawet tego nie pokazano i trochę dziwne, że wyznanie uczuć było równoznaczne z oświadczynami), ale cieszę się, że wreszcie jasno powiedzieli, co tam się między nimi dzieje. Prawdę mówiąc pod wieloma względami uważam rozwój ich relacji za trochę ciekawszy niż w przypadku Willa, bo nie opierało się to tylko na wieloletniej znajomości, która wyewoluowała w coś więcej. Od początku ich trochę do siebie ciągnęło Very Happy

.
No i rzecz jasna - jako fanka Horacego nie mogłabym tutaj pominąć jego udziału w książce. Jego znajomość z cesarzem była świetnie pokazana i uzasadniona, a przy scenie pożegnania... no muszę się przyznać, skapnęła mi pewnie niejedna łezka. Mnie akurat żart o Kurokumie szczególnie nie bawił, ale ogólnie podobało mi się to, jak Horace zaznajomił się z Nihończykami pomimo tak wielkiej kulturowej przepaści i to, że tak się nawzajem szanowali za swoje umiejętności.

Co do wad to nie potrafiłabym ich podać zbyt wiele. No i na pewno nie były szczególnie poważne w porównaniu z niektórymi moimi zastrzeżeniami w stosunku do poprzednich tomów. Już wspomniałam o niezbyt dojrzałym zachowaniu Alyss, ale krytyka w tym wypadku dotyczy wyłączenie scen z udziałem Evanlyn, gdzie prowadziły swoje kłótnie i pojedynki. Bo już walka z tygrysem i ich szczera rozmowa wypadły wspaniale.
Jak zwykle w przypadku drugiej połowy serii, mam też spore zastrzeżenia do zachowania Willa, który drażni mnie swoim marnym poczuciem humoru i zaskakująco ciężkim myśleniem jak na takiego, podobno, geniusza. Ma to czasami urok, ale zazwyczaj drażni. Na szczęście w tym tomie nie rzucało się to aż tak bardzo w oczy.

Podsumowując - książka naprawdę świetna i pod wieloma względami najlepsza z wszystkich późniejszych. Na pewno jeszcze kiedyś w przyszłości po nią sięgnę, żeby sobie odświeżyć w pamięci różne szczegóły. I w sumie jestem zaskoczona tym, że tak wysoko stawiam powieść, która w dużym stopniu bazuje na kulturze Japonii, który to temat absolutnie mnie nie interesuje, a czasami nawet trochę drażni przez swoją wszechobecność.