Bitwa o Skandię - ulubione momenty

Abelard

A mi puści końcówkę Titanica xD Off-top.

mudancicha

Jeszcze jeden kawałek marginesu. Też płakałam przy Titanicu...

Timea

"Gdy ktoś posługuje się racjonalną argumentacją i logiką, często się myli. Pomylili się także i oni. Piątego dnia, licząc od daty pogrzebu Ragnaka, drzwi kwatery Halta otwarły się i do środka wkroczył Erak, na którego twarzy malowało się całkowite osłupienie. Rozejrzał się po zgromadzonych i, ciągle jeszcze oszołomiony, oznajmił:
-Zrobili mnie nowym oberjarlem.
-Wiedziałem! - zakrzyknął natychmiast Halt. Pozostali Aralueńczycy spojrzeli na niego z oburzeniem.
-Naprawdę? - spytał Erak, szczerze zdumiony. Widać było, że wciąż nie dowierza oczywistemu faktowi. Niespodziewanie został wyniesiony na najwyższy urząd w Skandii.
-Ależ oczywiście - parsknął zwiadowca. - Jesteś wielki, zwalisty i brzydki. Spełniasz wszystkie wymogi.
Erak wyprostował się, co miało wypaść godnie, jak przystało na władcę.
-To tak zwracasz się do oberjarla? - w głosie świeżo upieczonego naczelnego wodza zabrzmiało oburzenie, a Halt wreszcie się roześmiał.
-Nie. Tak zwracam się tylko do przyjaciół. Siadaj, napijemy się."

C: Dla mnie ten fragment był zabawny, zaskakujący, a pod koniec chyba nie da się nie uśmiechnąć...

mudancicha

Tak. To: "Jesteś wielki, zwalisty i brzydki. Spełniasz wszystkie wymogi." było najśmieszniejsze. A przy ostatnim to się uśmiechnęłam z... ze szczęścia, że tak powiem. Smile

Abelard

Ach, śmiałam sięw duchu z Halta, najpierw wątpił, potem udawał, że wiedział..Albo jak udawał, że wiedział wcześniej, że Erak chodził na ,,misje podatkowe".

Timea

Halt jest przedobry. Wyobrażacie sobie, żeby on się czegoś zawstydził?

' On zawsze wszystko wie, a jak nie wie, to i tak mówi, ze wie i wszyscy mu wierzą. xD

Abelard

No faktycznie, Halt nigdy się nie wstydził.

mudancicha

Jeszcze. Jeszcze się nie wstydził. Wink

Abelard

Uważasz że w przyszłych częściach będzie się wsytydził?

A tak w ogóle to lubię jeszcze ten fragment, kiedy Evalnyn- ze sztyletem i kasą- idzie ,,ukraść" Willa, i to ,,-A może wypatroszę cię jak śledzia?- syknęła. Wprawdzie nie miała pojęcia, czy śledzie się patroszy, ale nie bardzo się tym przejmowała".

mudancicha

Wprawdzie nie pamiętam tego momentu, ale i tak były lepsze. I nie. Nie uważam, że w przyszłych częściach będzie się wstydził. Ale wszystko prawdopodobne. Wink

zw96

Mnie najbardziej rozwaliła rozmowa "o co?", a najbardziej wzruszyła scena, w której się spotkali. Very Happy

Gość

Tytułowa bitwa o Skandie była najlepsza. Zresztą wszystko jest super. No i jeszcz żarty Halta Very Happy

Bartolomeo

No, to moja ulubiona część

kondrad16

Rozmowa Horacego z Haltem o co i bitwa z Temudżeinami są najlepsze

Diana

Mi się podobało jak Cassandra utknęła na tym statku. Nie miałam pojęcia co się z nią potem stanie.

Bartolomeo

O, to też było ciekawe.

Abelard

To był dobry moment, zgadzam się.

Andariel

Mi się w tej części bardzo podobała rozmowa "o co?" i jeszcze to o pieczęciach, i "posłańcach" ale najbardziej to chyba bitwa z Temudżeinami. Fajny jest też moment pod koniec w zamku Araluen gdy ich wynagradzano.

Arwen12

Ja tam najbardziej lubię fragment, kiedy Halt i Erak szpiegują we dwóch armię Temudżeinów. Erak jest niezwykle utalentowany w dziedzinie podchodów.

Rachel

Mi również najbardziej podobają się te podchody i to jak wtedy Halt strzela z zamkniętymi oczami, a potem pyta się o głowę Eraka... No ogólnie było super. Fajna był też rozmowa o "co", przykład jak autor z tak banalnego słowa, potrafi stworzyć świetny żart.

A.

Fallandir

Fajna była wzmianka o niedźwiedziach i ucieczka przed pościgiem najeźdźców, oraz wojna podjazdowa

Smox

Nie znajdę chyba już tego momentu, ale najbardziej mi się podobała dyskusja Halta z Olgakiem. Wink

G.

BiałyWill

Mnie w IV części najbardziej się podobają wszystkie rozmowy Halta z Erakiem i walka z Temudżeinami, a fragment który mnie rozwalił to tak, jak ja to sobie nazwałem "Ragnak terminatorem".

G.

Lisek98

[...]Towarzysz Halta potrzebował chwili lub dwóch, by przetrawić informację. Następnie Halt dojrzał, że ramiona młodzieńca uniosły się, bo chłopak wziął wdech. Zwiadowca dobrze wiedział, że stanowi to nieomylną zapowiedź kolejnego pytania. Zamknął oczy, wspominając dobre czasy, odległe jak dawne wieki, gdy przemierzał świat samotnie i nie musiał wciąż wszystkiego wyjaśniać.
W skrytości ducha musiał przyznać, że obecny stan rzeczy chyba bardziej mu odpowiada. Jednak czekając na owo kolejne pytanie, musiał zapewne wydać z siebie jakiś niekontrolowany, poirytowany pomruk, bowiem, ku jego zdumieniu, Horace zacisnął usta, a na obliczu młodzieńca pojawił się wyraz determinacji. No tak, chłopak wyczuł zniecierpliwienie i postanowił, że oszczędzi Haltowi kolejnej serii pytań. Przynajmniej do czasu.
W rezultacie Halt zaczął zachodzić w głowę, czegóż to takiego Horace chciał się bezzwłocznie dowiedzieć. Coś przecież pozostało niedopowiedziane i wciąż wisiało w powietrzu. Niedopowiedzenie zakłócało rześką harmonię pięknego poranka. Próbował zignorować to uczucie, ale bez powodzenia. Akurat teraz jednak Horace potrafił zdusić w sobie niepohamowaną zazwyczaj potrzebę zasięgania języka u swego towarzysza.
Halt odczekał minutę, jednak nie doszedł o żaden odgłos, prócz stukotu końskich kopyt i skrzypienia skórzanej uprzęży. W końcu nie wytrzymał:
- No, co?
Wypowiedział pytanie głośniej i gwałtowniej, niż zamierzał; krótka kwestia rozbrzmiała niczym wybuch niezrozumiałego gniewu. Wrzasnął o wiele za głośno, bo gniadosz Horace'a spłoszył się i cofnął zalękniony o kilka kroków.
Korace rzucił starszemu mężczyźnie spojrzenie pełne wyrzutu, uspokoił wierzchowca i znów zrównał się z Haltem.
- Co z czym? - spytał, a wówczas niższy od niego towarzysz podróży westchnął ciężko.
- O to właśnie pytam - rzekł z irytacją w głosie. - Co takiego?
Horace popatrzył na niego jak na kogoś, kto ze szczętem postradał zmysły. Osiągnął tyle, że Halt rozzłościł się jeszcze bardziej.
- Co jakiego? - zdumiał się Horace, nic już nie pojmując.
- Przestań mnie przedrzeźniać! - wrzasnął Halt. - Przestań powtarzać za mną! Pytałem: "co?", więc powiedz mi co. Zrozumiałeś?
Horace rozważał w myśli pytanie przez chwilę lub dwie, po czym odparł rzeczowo:
- Nie.
Halt wział głęboki wdech, przy czym jego brwi utworzyły krzaczastą literę V, a oczy zaczęły ciskać gniewne iskry. Nim wszakże się odezwał, Horace uprzedził go:
- To znaczy , co za "co"? - a następnie by wyrazić się jaśniej, sprecyzował: - To znaczy dlaczego "co"?
Nadludzkim wysiłkiem, odzyskując panowanie nad sobą, acz bynajmniej nie kryjąc przy tym własnej irytacji, Halt wycedził:
- Chciałeś zadać mi pytanie.
Horace uniósł brwi.
- Tak?
Halt skinął głową.
- Owszem. Widać to było po tobie.
- Rozumiem - odrzekł Horace. - A jakie pytanie?
Halta zamurowało i to na dłuższą chwilę. Otworzył usta, zamknął je - otwarł znowu, nim zdołał coś wykrztusić:
- Właśnie o to cię pytałem - warknął. - Spytałem: "co?", bo chciałem wiedzieć, o co chcesz mnie zapytać.
- Nie chciałem cie pytać o żadne "co" - obruszył się Horace, a Halt rzucił mu podejrzliwe spojrzenie. Przyszło mu do głowy, że młodzieniec kpi sobie z niego w żywe oczy i w duchu śmieje się zeń do rozpuku. Jeśliby tak rzeczy się miały, Halt wolałby nie znajdować się w skórze Horace'a. Jednak, spoglądając na szczere oblicze chłopaka oraz wpijając wzrok w niewinne błękitne oczy, uznał, że zbytnio folguje swej wrodzonej podejrzliwości.
- A więc, jeśli wolno mi raz jeszcze użyć tego słowa, o co chciałeś mnie zapytać?
Horace zaczerpnął tchu, ale zawahał się.
- Zapomniałem - wyznał. - A o czm rozmawialiśmy?
- Nieważne - rzucił Halt [...]
[...] tym razem nim [Horace] zdążył zapomnieć lub choćby ugryźć się w język, zawołał:
- A ile jest tych przełęczy?
Zwiadowca gwałtownym ruchem odwrócił się w siodle, by zgromić go spojrzeniem.
- Co? - wrzasnął. [...]

Może skopiowałem od dragon7132, ale to mój ulubiony. Śmiałem się do łez!!!

ItamiPl

Najlepsze. Jeszcze podróż Halta statkiem po Temudżeinów.

G.